φοβαμαι

Δεν φορώ παντόφλες κυκλοφορώ ξυπόλητη στο σπίτι μου και δεν έχω τηλεόραση να δω τα γεγονότα..το έμαθα από ένα φίλο …δεν θέλω να πω τίποτα …σιωπή …στην αρχή ξεκίνησα να βρίζω..περπατώ αυτές τις μέρες γύρω από τον τόπο του εγκλήματος..πηγαίνω σε φιλικά σπίτια και βλέπω αποσπάσματα …και αηδιάζω … θέλω να κάνω εμετό …. τόσες μαλακιες για μια τηλεθέαση … πνίγομαι … θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάξω ….να ουρλιάξω …. αλλά με ποιους? Σε ποιους πρέπει να ενταχθώ? Γιατί με κάποιους πρέπει …. σε ποια πορεία να παω γαμω το μου? Σε ποια…? Ο κάθε ένας χρησιμοποιεί τον Αλέξη ….μην κάθεσαι άπραγος …τι να κάνω? Που να πάω? Όλοι τους μέσα σε ένα δήθεν κόσμο που θα ξεχαστεί …πολεμώ κάθε μέρα με τον ίδιο μου τον εαυτό ….θέλω και εγώ να πετάξω πέτρες … μολότοφ ….. καδρόνια γαμω την πουτανα μου… αλλά όχι σε πολίτες …στα καθάρματα που βρίσκονται ψηλά..σε όλα όμως… που εκμεταλλεύονται και καπηλεύονται τον θάνατο ενός 16χρονου….σκεφτομαι…το μυαλό μου πάει να σπάσει …τα βάζω κάτω και δεν μου βγαίνουν …εχτες έγινε μια πορεία της ΓΣΕΕ…. επειδή εργάζομαι ανήκω εκεί …θα έπρεπε να απεργήσω και να κατεβώ μαζί τους… πριν 5χρονια πήγα και γράφτηκα στο σύλλογο του εργατικού κέντρου της Πάτρας…. ζήτησαν από την πρόεδρο του συλλόγου μας κάποιοι φίλοι να με εντάξουν καθηγήτρια στα σεμινάρια που διοργάνωνε ο σύλλογος μας με επιδοτήσεις που παίρνουν από το κράτος ….με κάλεσε λοιπόν η πρόεδρος στο τηλέφωνο και μου είπε να συναντηθούμε …πήγα στο γραφείο της και η συζήτηση-μονολογος ξεκίνησε κάπως έτσι:
-Άκου ξέρω ότι κάνεις μαθήματα αλλά πρέπει να σου ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα …με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις μαθήματα στα σεμινάρια … συνεργάζομαι με δικούς μου και παίρνουμε και κάποιες επιδοτήσεις..αλλά τελοσπαντων αυτό δε σε αφορά..όσον αφορά όμως κάποια σεμινάρια που θέλεις να διδαχτείς θα μπορέσω να σε βάλω αλλά με τον όρο ότι δεν θα πεις σε κανέναν ότι κάνεις ιδιαίτερα …θέλουμε αυτά τα παιδιά να κάνουν σε εμάς ιδιαίτερα …και φυσικά έχω δικούς μου μέσα που θα μάθω τι θα πεις … και αν πεις ξέρεις πόσο εύκολα μπορώ να διαγράψω μέλος από τον σύλλογο …είμαι η πρόεδρος …εντάξει γλυκιά μου? Έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι ..τι να κάνεις? Ήταν η πρόεδρος ….ξεγράφτηκα από τον σύλλογο και μετά σιωπή..και τώρα έρχονται όλα τα εργατικά κέντρα να φωνάξουν και να διαδηλώσουν για τον Αλεξη…να μαζέψουν κόσμο στις πορείες του για να πάρουν περισσότερες επιδοτήσεις …γαμω το σπίτι σας… πορείες με δέκα συνθήματα που σου λένε αυτοί τι να φωνάξεις ….ε όχι …δεν πουλιέμαι..δεν πάω μαζί τους..προτιμώ να περπατώ μόνη μου και σιωπηλά …. πάνε ήρεμα σε κάποιο δημόσιο κτίριο το καταλαμβάνουν για μισή ώρα και μετά φεύγουν..και στις ειδήσεις το βράδυ απλά αναφέρεται η κατάληψη και με ένα βιντεακι χωρίς να αφήνουν οι ρουφιανοι δημοσιογράφοι να ακούσουμε τι λένε… έγινε κάτι? Όχι για μένα
Μετά σκέπτομαι το αναρχικό μπλογκ…. με καλύπτουν στις ιδέες του αλλά εγώ την βία δεν την αντέχω..πως να το κάνουμε …δεν έχω δύναμη να σπάσω το μαγαζάκι της κυρά Μαρίας απέναντι …ξέρω ότι τα περισσότερα είναι προβοκάτσια.. κάποιοι ανεγκέφαλοι –μπαχαλακηδες που κάνουν το κέφι τους …πάμε να τα σπάσουμε αλλα όχι αυτά …ναι η βία δεν είναι ότι καλύτερο …ακόμα κοιτάζω το λοσταρι κάτω στο πεζοδρόμιο το2003 στην σύνοδο κορυφής που είχα πάει και με τρομάζει …αλλά προσπαθώ να τους καταλάβω …και καταλαβαίνω …τι άλλο να κάνουν πια? Κάνεις ειρηνικές πορείες και κανένας δεν σε ακούει…. ξελαρυγγιάζεσαι και πάλι τίποτα …θυμώνεις … εξαγριώνεσαι ….βουτάς ένα καδρόνι και όποιον πάρει ο χάρος? Όχι δεν είναι έτσι …μπέρδεμα..ακόμα πιο πολύ …τα ξαναβάζω κάτω… τίποτα …δεν μου βγαίνει …πνίγομαι … βοήθεια …ακούει κανείς?...εγκλωβισμένη …άπραγη … φοβισμένη ….κάτι πρέπει να γίνει ….τι?...

Για τον Αλέξη απλά σιωπή …ειπώθηκαν τόσα πολλά ψεμματα και μη… ριχτηκατε πανω του σαν αγριμια...του πηρατε πρωτα την ψυχη και τωρα περασατε στο κρεας..... ο ενας το ποδι, ο αλλος τα χερια του, τα οργανα του...ολοι μαζι πανω του δαγκωνεται απο ενα κομματι του...ξεσκιζεται και φευγετε......ανατριχιαζεται? εγω να δειτε οταν βλεπω το αιμα που τρεχει απο τα χειλη και τα δοντια σας ...ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ…

Δυο μήνες από την γέννηση μου τον Φεβρουάριο του 79 έχασα τον θειο μου σε αυτοκινητιστικό. Ετών 21 αυτός …Ταξίδευε να βρει την αγαπημένη του επειδή είχαν μαλώσει ….Της είχε γράψει ένα υπέροχο γράμμα για να τον συγχωρέσει …Αλλά δεν πρόλαβε να της το δώσει… Αυτό το γράμμα το διάβασα στα 25 μου… Ένα παλιό χαρτί γεμάτο αίματα …με ένα σωρό όμορφες λέξεις για αυτήν …Είχαμε το ίδιο όνομα…. Ο χαμός του θειου μου ήταν και το τέλος του παππού και της γιαγιά μου… Έτσι λοιπόν για να το ξεπεράσουν όσο μπορούσαν η μητέρα μου με άφησε νεογέννητο να τους κάνω παρέα ….Ήμουν η παρέα τους..Έτσι λοιπόν μέχρι να πάω νηπιαγωγείο μεγάλωσα μαζί τους γιαγιά μου έκλαιγε συχνά …κάθε βράδυ την κρυφάκουγα που έκανε την προσευχή της και το μόνο που παρακαλούσε ήταν να φύγει και αυτή …να πάει να τον βρει..πήγαινα διπλά της ,την αγκάλιαζα και έπαιρνε κουράγιο μου λέει …Ήσουν το φάρμακο μας…Ο παππούς μου που δεν υπάρχει τώρα μαζί μας ήταν ένας πανέμορφος άντρας …ψήλος που από τότε που έχασε το παιδί του φόρεσε για πάντα μαύρα..άφησε γένια …και αρνήθηκε τον θεό ….την μοναδική και τελευταία φορά που πήγε στην εκκλησία ήταν ο θάνατος του… Η γιαγιά το αντίθετο στράφηκε στην εκκλησία ….Ο παππούς έμοιαζε όπως τους καθολικούς παπάδες …Φορούσε το καπέλο του …την μαγκούρα του άρχοντας… ποτέ δεν έκλαψε ….Αριστερός ….Ενταγμένος στην ΕΑΜ…. μορφωμένος …καλοσυνάτος …Έτσι λοιπόν μεγάλωσα ανάμεσα στο ριζοσπάστη …την περεστρόικα και αμέτρητες συζητήσεις …. Όλες οι εκδρομές ήταν με συντρόφους του παππού από ΕΑΜ και σε όλα τα ανατολικά μπλογκ..επόμενο και εγώ να σκέπτομαι κάπως έτσι …δεν ασπάστηκα τον κουμμουνισμό αλλά κάτι πιο πέρα από αυτό… πιο ελεύθερο …Ποτέ δεν μου άρεσε να βάζω ταμπέλες ….Μεγαλώνοντας σαν εγγόνι λοιπόν και όχι σαν παιδί από κάποιους γονείς για πολλά χρόνια πίστευα ότι οι γονείς δεν με αγαπούσαν …Ότι ήμουν ένα βάρος για αυτούς ….Πάντα παραπονιάρα …εμένα με ξεχνούσαν έλεγα …έτσι λοιπόν στις διαφωνίες μου έτρεχα στο χωριό… μόνο εσεις με καταλαβαίνετε τους έλεγα …οι άλλοι δεν με αγαπούν ….όταν πήγα σχολείο σε όλες τις διακοπές που είχα τα μάζευα και πήγαινα μαζί τους… Μου έμαθαν πράγματα ….Το πρώτο μου ζυμωτό ψωμί.. η πρώτη μου πίτα που περίμενα να δώσω στον παππού μου για να μου πει μπράβο ….και ας ήταν λύσσα στο αλάτι..την κατάπινε και επιφωνουσε …μπράβο το κορίτσι μου… την πρώτη μου κούνια μου την έφτιαξε αυτός με μια τριχιά πάνω από μια ελιά …την πρώτη μου αγάπη στην γιαγιά μου την είπα ….και στον πρώτο μου χωρισμό πάλι τα μάζεψα και πήγα στο χωριό …Το λεωφορείο έκανε στάση μπροστά από το σπίτι μας …σε ένα κήπο γεμάτο λουλούδια …Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό …Κατέβηκα πληγωμένη από το λεωφορείο και με περίμενε η γιαγιά με κοίταξε και κατάλαβε…. Με αγκάλιασε και όσες μέρες έμεινα εκεί δεν ρώτησε …Μόνο όταν έφυγα μου είπε …Θα περάσει …Θα δεις ….και τότε μου χάρισε τον αγαπημένος της βασιλικό …Παρε μου είπε …Δικός σου… Μα γιαγιάκα μου είναι ο αγαπημένος σου..Παρε μου λέει να σου κάνει συντροφιά… Έτσι με το καιρό ενηλικιώθηκα και άρχισα να μην πηγαίνω τόσο συχνά …το κατάλαβε ….βρήκα φίλο …τότε έχασα και τον παππού μου…. πόσο μου λείπει.. πόσο τον χρειάζομαι τώρα …όλα τα μυστικά μου τα ξέρουν αυτοί οι δυο… Η γιαγιά ήρθε στην πόλη από τότε …ενώ εγώ συνέχισα τους καβγάδες και το χάσμα με τους γονείς μου μεγάλωνε …ήμουν διαφορετική και τώρα που το σκέπτομαι λογικό ήταν …Πριν λίγα χρόνια πήγα να χάσω τον πατέρα μου… τότε φοβήθηκα πολύ …Μ έπιασε και μου μίλησε …Γιατί δεν μας αγαπάς μου είπε …Γεμάτος παράπονο …αυτό που νόμιζα για αυτούς το ίδιο νόμιζαν και αυτοί για μένα …ότι δεν τους ήθελα… τοσα χρόνια και κανείς μας δεν βρήκε το θάρρος να μιλησει… πόσα χρόνια χάσαμε από τον εγωισμό να παραδεχτούμε πράγματα …τώρα παραλίγο να χάσω την μαμά μου… εγώ τους γονείς μου τους γνώρισα και τους αγάπησα στα 29 μου..μόλις που συσταθήκαμε ….μην μου τους πάρεις ακόμα …δώσε μου λίγο χρόνο μαζί τους ….Σε παρακαλώ..

Για τον Μορφεα....

…..όταν ήμουν μικρή έλεγα στην μαμά μου: Πιο δυνατά!!!!! Θέλω να φτάσω στον ουρανό….Μεγάλωσα και μαζί και η μαμά….αλλά τώρα βάζω δύναμη και πάω πιο ψηλά….Τι λες? Θα έρθεις? Υπάρχει μια άδεια θέση….
Μην ρωτήσεις που έχει κούνιες στο κέντρο της Πάτρας….ξέρεις…στην πλατεία που έχει πολύ πράσινο….

- Μην με αφήνεις….σε παρακαλώ…πονάω…
- Ηρέμησε μπέμπα μου….εδώ είμαι…
- Τι έκανα λάθος?…πες μου….ότι και αν είναι θα το διορθώσω….
- Τίποτα δεν έκανες λάθος….απλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί…
- Γιατί?
-Σσσσς…Ηρέμησε…
Την έσφιξε πάνω του…της χάιδευε τα μαλλιά και της έδινε φιλιά….Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά…από τα δάκρυα δεν έβλεπε….τα χέρια της έτρεμαν….είχε μια εβδομάδα να κοιμηθεί….το κεφάλι της γυρεμένο στον ώμο του….κούρνιασε πάνω του…και οι χτύποι επανήρθαν στα φυσιολογικά…έστρεψε το πρόσωπο στα μάτια του…ήταν κατακόκκινα και πρησμένα…με τα δάχτυλα της δειλά ζωγράφιζε στο πρόσωπο του….τόσο πολύ σε πλήγωσα του ψέλλισε….άρχισε να της φι(υ)λάει όλες τις αισθήσεις της και αυτές άρχισαν να ξεκλειδώνουν με την σειρά τους…αφέθηκαν….λύθηκαν….έκαιγαν….…δεν μιλούσαν καθόλου….αναπνοές έντονες ….το άγγιγμα τους δυνατό…..κάποιες φορές βίαιο…σαν να τιμωρούσαν ο ένας τον άλλον.…γραπώνονταν γνωρίζοντας τον φόβο τους….της μοναξιάς…χωρίς καμία συμφωνία για το αύριο…τσιμουδιά μεταξύ τους…μόνο τα βογκητά τους 2 φορές…στην αρχή και στο τέλος…ταυτόχρονα και από τους δυο….

Ξημέρωσε και είχες φύγει….. Ξέχασες να μου απαντήσεις……Τι έκανα λάθος?

Οι σχέσεις είναι όπως και οι εποχές….Μοσχομυρίζεις άνοιξη και τον πλησιάζεις….Ζεις το καλοκαίρι μαζί του….Μελαγχολείς το φθινόπωρο γιατί χανόσαστε…..Χουχουλιάζεις το χειμώνα γιατί ξαναβρισκόσαστε…
Αυτοί οι δυο όμως μυρίζουν άνοιξη…. ζούνε το καλοκαίρι με τους φίλους τους … το φθινόπωρο μελαγχολούν για τους χωρισμούς τους και το χειμώνα τους φροντίζουν για να μην κρυώσουν..…. το βρήκα!!!…αυτό θα γράψω στην ευχετήρια κάρτα γάμου που θα τους στείλω…..Να μοσχοβολάτε άνοιξη!!!

Στους φίλους μου

Που χάθηκες? με ρώτησες....για να δικαιολογήσεις την απουσία σου....

Αδυναμιες

- Το πιο δυνατό σημείο πάνω σου τα μάτια σου είπα……
- Θα με κερδίσεις αν βρεις το αδύναμο σημείο μου είπες…..
- Όλοι είμαστε ελεύθεροι αρκεί να μην εκμεταλλευόμαστε τις αδυναμίες των γύρω μας είπα και επιμένω…..

-Πότε θα μοιραστούμε ένα κρεβάτι πάλι?

-Ένα κρεβάτι διπλό για να με αναζητάς, ένα ντιβάνι ο ένας πάνω στην άλλη, μια παράλια με πανσέληνο για να σε βρίσκω, μια γωνιά σ’ένα δωμάτιο πυξίδα πάνω σου, στο w.c. ενός καφενέ περικοκλάδα γύρω σου ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καθρέπτη του…….
Μπερδεύτηκα και σου απάντησα στο που…Άραγε πότε?

"Δουλεία"

Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο.. Ξυπνούσε νωρίς, έκανε μπάνιο για να είναι φρέσκια, φορούσε τα καλά της…..εκείνο το φόρεμα με το τριανταφυλλακι που τόνιζε το μπούστο της…..έπιανε τα μαλλιά της κοτσίδα….έβαζε λίγο ρουζ στα μαγούλα της, λίγο μολυβί, και ένα απαλό λιπγκλος…κοιταζόταν στον καθρέπτη και ξεκινούσε για το σπίτι του, πριν πάει στην δουλειά της…ήθελε δήθεν τυχαία να τον συναντήσει…να την δει…να τα πούνε…να του πει τι κάνει…ότι πάει ζωγραφική, μαθαίνει τανγκο, ξεκίνησε μαθήματα ισπανικών και ότι γράφτηκε και στην θεατρική ομάδα …..να δει ότι ήταν καλά και ότι προχώρησε…ότι δεν πονάει πια….έκανε πρόβες κάθε μέρα……ανά μέρα άλλαζε τους διαλογους….ναι…θα δει ότι είναι καλά….να μην την λυπάται πια όπως καυχιόταν στους φίλους του…..Περνούσαν οι μέρες και ξαφνικά μία……τον είδε….κοιτάχτηκαν…..γειαααα….γύρισε το κεφάλι του, αγκάλιασε την καινούργια του κοπέλα και χάθηκε, πριν καν προλάβει να του πει όλα αυτά που είχε ετοιμάσει…..πάγωσε….και ξαφνικά σταμάτησε όλα αυτά που έκανε….δεν ξαναπήγε στο μάθημα χορού μα ούτε και στα άλλα…..κλείστηκε μέσα στο σπίτι της ……δεν μπορούσε να καταλάβει…..μα καλά μόνο ένα γεια?.....μετά από όλα αυτά που περάσαμε μαζί?....άρχισε να πέφτει πιο πολύ…..δεν είχε όρεξη για τίποτα….έπρεπε κάτι να κάνει….ναι…αυτό είναι…έπεσε με τα μούτρα στην «δουλεία»…από το πρωί γυρνούσε αργά το βράδυ….. η επιτυχία διαδεχόταν η μια την άλλη….αυτό είναι έλεγε…γνώρισε κόσμο και έγινε γνωστή….κάποιες φορές έβγαινε με φίλους για κάνα ποτό μόνο και μόνο για να μην της γκρινιάζουν….της γνώριζαν κόσμο αλλά δεν ήθελε κανέναν….δεν τους γνώριζε καν και τους μιλούσε απότομα….πέρασε ο καιρός……κοντά δυο χρόνια….κάποια στιγμή αργά το βράδυ που τέλειωσε την «δουλεία» της, καθώς κατέβαινε τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας χτύπησε το τηλέφωνο της…-Περίμενε λιγάκι πρέπει να πάρεις έναν φάκελο για αύριο το πρωί…-Εντάξει περιμένω κάτω…..όπως περίμενε πέρασε από μπροστά της ένα ζευγαράκι πιασμένο χέρι χέρι και τους άκουσε να κανονίζουν τις δουλειές του σπιτιού…Δάκρυα κύλησαν απο τα μάτια της….καυτά με αναφιλητά….ένιωσε μόνη…ολομόναχη…μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο…-Που είσαι? γιατί δεν περίμενες? Και ο φάκελος? -Θα τον πάρω αύριο το πρωί…Άνοιξε το κινητό της και σχημάτισε ένα νούμερο….-Έλα τι κάνεις? Ισχύει η πρόταση? –Σε μια ωριτσα θα είμαι εκεί……

Που να βρίσκεσαι άραγε? Θα φορέσω το σκουφάκι μου, τα γάντια μου, θα πάρω το ποδήλατο μου και θα ταξιδέψω να σε βρω.....

El semaforo

Μετά από μια εξαντλητική μέρα το μόνο που θέλω είναι να φτάσω στο σπίτι να πετάξω τα παπούτσια και να χαλαρώσω…..Περπατώ και δεν σκέφτομαι τίποτα…Είμαι έξω από την μοβ σιδερένια πόρτα βγάζω τα κλειδιά αλλά δεν…προσπαθώ και πάλι….δεν ανοίγει…Αναρωτιέμαι…Από μέσα ακούγεται ο Τρύφωνας και η Κικιτσα τα χαμστερακια μας.. Πάλι θα κάνουν ρόδα σκέφτομαι….Ο κόσμος περνάει από δίπλα μου και με κοιτάζει περίεργα…..Η κυρία Βασιλική από το δίπλα μπαλκόνι ποτίζει τα γεράνια της…Με χαιρετάει κουνώντας μου το κεφάλι αλλά και αυτή με κοιτάζει περίεργα…Είχε ακούσει το τελευταίο βράδυ που φωνάζαμε και τσακωνομαστε…Είχε δει τις βαλίτσες που έφευγαν πριν ένα μήνα από την μοβ πόρτα…τα κιβώτια που δεν ήταν καλά σφραγισμένα και κρεμόντουσαν τα ρούχα και τα παπούτσια…Ναι….Θυμόταν ότι το ζευγάρι που έμενε σε αυτό το μικρό σπιτάκι χώρισε πριν ένα μήνα…..Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα και εγώ….Κοκκίνισα…..Έβαλα τα κλειδιά στην τσέπη, χαμήλωσα το κεφάλι και έφυγα για το σπίτι….

Καποιες στιγμες την μνημη την χανεις και την επαναφερεις οπως το φαναρι....Πρασσινο-Κοκκινο.....Σταματα....Ξεκινα......Επιλεγω το πορτοκαλι....

Περάσαμε όλο το βράδυ μαζί.
Περπατήσαμε όλους τους δρόμους μαζί.
Πως την είπες την οδό? Δεν θυμάμαι… Μπορεί να περάσαμε και από εκεί…
Δεν παρατηρούσα που πηγαίναμε.
Δεν με ένοιαζε.
Εξάλλου μιλούσαμε συνέχεια...
Είχα δίπλα μου έναν καλό συνομιλητή και συνοδοιπόρο.
Αν ήταν όμορφος? Δεν έχει σημασία…αλλά ήταν…
Τι χρώμα είχαν τα μάτια του?
Ένα πράγμα δεν έκανα εκείνο το βράδυ.
Δεν κοίταξα καθόλου τα μάτια του….
Και αν καμιά φορά το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του το πήρα πίσω αμέσως.
Σκύψε να σου πω στο αυτάκι ένα μυστικό:
Φοβήθηκα ….εμένα…

ΑΝΤΙΚΑΘΡΕΠΤΙΣΜΑ

- Αλήθεια λες πως μ’ αγαπάς?
- Αλήθεια! Σε αγαπάω σου είπα…
- Ψέματα….Αφού δεν μου το δείχνεις…
- Στο λέω όμως…
- Θέλω να μου το δείχνεις και όχι να το λες….
- Το ίδιο είναι….
- Δεν είναι….Θυμάμαι πως μου έδειχνες το «σε μισώ»…….

Αφήστε με να ανέβω και μετά ξαναρίξτε με μέσα….
Τουλάχιστον να πάρω μια ανάσα… Να ξαποστάσω λιγάκι….
Να καθαρίσω τα μάτια μου από τα δάκρυα γιατί δεν βλέπω….
Να σκουπίσω με τα μανίκια μου τις μύξες μου….
Να καταπιώ τα δάκρυα μου…. αλλιώς θα πνιγώ….
Αφήστε με ευθυνόφοβοι που όταν σηκώνω το κεφάλι ξαναχτυπάτε για να μην ξεχάσω… γιατί φοβάστε να θυμηθείτε….
Όπως το κουτάβι που μόλις περάσει ο καιρός ξεχνά και αναζητά και πάλι τα χάδια του αφεντικού του….
Με το καιρό όμως μαζεύω και κάποια στιγμή θα ξεσπάσω…..
Θα βγει το αγρίμι που εσείς δημιουργήσατε……
Να το θυμάστε αυτό….

Ξεσκαρταρισματα.....

- Κλάψε!!! Θα σου κάνει καλό….Θα σε ανακούφιση…..
- Τι λες? Είσαι τρελή? Σταματά να κλαις….Κλαίνε τα μεγάλα κορίτσια?
- Μην την ακούς σου λέω…Κλάψε για να λυτρωθείς….Παιδί είναι ακόμα…
- Πήγαινε πιο πέρα κυρα μου…Να μην κλαις….Μεγάλωσε επιτέλους….
- Εμένα θα ακούσεις…
- Όχι! Μην την ακούς αυτήν….Να σε παραπλανήσει θέλει…

Σταματήστε και οι δυο σας…Κουράστηκα να σας ακούω….Παρατήστε με…..Γαμημένα κατάλοιπα που σου τα χάρισαν απλόχερα και άλλες φορές τα δημιούργησες εσύ!! Δώρα στον εαυτό σου… Αν προσπαθήσεις θα τα επουλώσεις αλλά οι ουλές θα μείνουν και με το καιρό θα σου θυμίζουν…Όπως τα τατουάζ….Το κάθε ένα και την δική του ιστορία….Μάθε να ζεις μαζί τους…Δικά σου είναι….

Αυτό έκανες….
Μια ερώτηση και απαντούσα σαν καταρράκτης….
έτρεχε ο λόγος μου χωρίς να σκεφτομαι…..ετρεχε….ετρεχε……ετρεχε…
Μετά εσύ σιωπη…..σιωπη…..σιωπη…..
Να τρεχω….να τρεχω…να τρέχω…….
Εσύ σιωπη….σιωπη…..σιωπη……
Να τρεχω….να τρεχω………..Να προτρέχω…….
Αυτό έκανα…..

Nα σταματούσα να άκουγα λίγο την σιωπή σου…..

- Ομόρφυνες εσύ…..
- Εξωτερικά?
- Ναι…
- Εσωτερικά….? Ομόρφυνα….?
- Δεν το ξέρω….

Πάει καιρός από τότε….Αλλάξαμε και οι δυο…..Δεν γνωριζόμαστε πια…. Μεγάλωσε….Άντρας όμορφος….Δεν συστηθήκαμε καν…Συναντηθήκαμε απλά….Στην διαδρομή δεν βρεθήκαμε πουθενά…Παλιά έκανα τον κλόουν και γελούσαμε δυνατά….Τώρα προσπαθούσες με δύναμη να κουνήσεις τα χείλη σου ευγενικά μην φοβηθώ επειδή δεν γελούσες δυνατά….. Μην μου κουράζεσαι μικρέ μου…Κατάλαβα….Και δεν φοβάμαι πια….Ξαναβρήκα τα φτερά μου….Θα τα επισκευασω και θα πεταξω ξανα....

Η ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ

Το δρόμο πλάι στην θάλασσα περπάτησα
που’κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα

Βρήκα τα φρούτα που’χε στο πανέρι της
το δαχτυλίδι που’πεσε απ’ το χέρι της

Βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της
τις ρόδες το τιμόνι το πετάλι της

Βρήκα τη ζώνη της βρήκα σε μιαν άκρη
μια πέτρα διάφανη που’μοιαζε με δάκρυ

Τα μάζεψα ένα ένα και τα κράτησα
κι έλεγα που’ναι που’ναι η ποδηλάτισσα

Την είδα να περνά πάνω απ’τα κύματα
την άλλη μέρα πάνω από τα μνήματα

Την τρίτη νυχτωσ’εχασα τα’αχναρια της
στους ουρανούς ανάψαν τα φανάρια της.

Ο. Ελύτης

...........

Αν πάρεις λίγο από εμένα και εγώ λίγο από εσένα ,
θα φτιάξουμε πιο όμορφους ανθρώπους!!
Θα έρθει η ισορροπία.
Πως γίνεται αυτό?
Δίνοντας ο ένας στον άλλον τον λόγο.
Καλά μην φωνάζεις!! Δεν θα μιλάω τόσο πολύ….

Ομιχλώδης Ορίζοντας

Κολυμπούσα όλο το βράδυ…Από μακριά είδα γη…Την βρήκα επιτέλους φώναξα….Άντε λίγο ακόμα και φτάνουμε….Με υποδέχτηκε ένας άντρας…Με καλοδέχτηκε….Ύστερα
-Τι ψάχνεις κοπέλα μου?
-Την Ιθάκη μου…Εδώ δεν είναι?
-Κανείς λάθος…Δεν βλέπεις ότι είναι κατειλημμένα?
Τα μάζεψα και έφυγα και άρχισα πάλι να κολυμπώ…Και πάλι στο βάθος είδα γη….Αυτή είναι…Δεν κάνω λάθος….Με υποδέχτηκε ένας άλλος άντρας…Και αυτός με καλοδέχτηκε…Μετά από λίγο μου λέει:
-Ακου να σου πω, δεν ξέρω τι ψάχνεις αλλά σε αυτό το νησί υπάρχει ξεραΐλα…Δεν βλέπεις? Δεν χωράμε και οι δυο….
-Δεν είναι εδώ η Ιθάκη?
-Χα Χα Χα! Ποια Ιθάκη? Δεν υπάρχει Ιθάκη κοπέλα μου….
Άρχισα να τρέχω….Από μακριά τον άκουγα να γελάει και να μου φωνάζει: Ιθάκη? Δεν υπάρχει σου λέω….
Συνεχίζω το ταξίδι κολυμπώντας….Συναντώ φουρτούνες, καταιγίδες αλλά αντέχω….Συνεχίζω….Ουφ!! Κουράστηκα!!! Λίγο ακόμα…..Και λίγο ακόμα…. Τα ψάρια με κυκλώνουν και με αποπροσανατολίζουν…..Χάνομαι….
Υπάρχει Ιθάκη…Δεν γίνεται να είπαν ψέματα….

ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

-Πάμε να φύγουμε…..οι δυο μας….
-Για πού?
-Δεν ξέρω που…Πάμε….
-Θέλω ….αλλά….δεν έχω άλλο χρόνο…
-Εγώ έχω …..
-Σε παρακαλώ…Άσε με να φύγω….
Όμως
-Η επαφή και η μυρωδιά διεγείρει τις αισθήσεις και παίζει ύπουλα με το χρόνο….
-Μπορεί όμως η επαφή και η μυρωδιά να εξατμιστεί με το χρόνο….
-Δεν νομίζω…..Έχει καταγραφεί……

Σε αυτόν τον χρόνο έχω ανάγκη την επαφή και την μυρωδιά σου….
Κουλουριασμένη γύρω από το σώμα μου, την ψάχνω….Να αγκαλιαστούμε σφιχτά… Δυνατά ..Να νιώσω τα νύχια σου στο δέρμα μου…Να σε μυρίσω όπως το κουτάβι το αφεντικό του…Να σε δαγκώνω και να σε φιλάω εναλλάξ και να ρωτάω δακρυσμένη…Πονάς? ..Το βλέμμα σου να παγώνει και να με κοιτάς…. Και να με φιλάς πιο δυνατά…να με παίρνεις αγκαλιά πιο σφιχτά….Να μην μπορούμε να ανασάνουμε πια…Να μου στρίψεις τσιγάρο και να σου δίνω τζούρες με φιλιά….

-Σςςςς…….Ησύχασε μικρή μου και κοιμήσου…….
- Δεν μπορώ…Ακούω έξω την βροχή…Και όσο δυναμώνει όλο και πολύ την αποζητώ….
-Μπόρα είναι, θα περάσει…..

ΣΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑ

Σαν γυναίκα προς γυναίκα:

-Αν δεν τον αγαπάς άφησε τον να πετάξει ψηλά….Μην τον πονάς και μην τον παίζεις πια….Είναι άτιμο…..
-Αν τον αγαπάς, αγάπησε τον ξανά…τρυφερά….γλυκά….αληθινά…..
-Με τι όπλα να πολεμήσω? Τι να διεκδικήσω πια? Όπου και αν χτυπήσω τον έχεις λαβώσει εσύ….Όπου και αν ρίξω το τόξο μου θα πετύχει τρύπες που αιμορραγούν….Και είναι πολλές….Κλεισμένες με τσιγαρόχαρτο που έχει κλείσει εκείνος σφιχτά…Σε άφησε αλλά ακόμα σε αγαπά…. Και το γνωρίζεις… Μη το βλέπεις εγωιστικά….Το έκανα και εγώ παλιά….Και σακάτεψα την αγάπη μου την παλιά….

Σαν γυναίκα προς γυναίκα:
-Μην τον πληγώνεις πια…. Αν τον αγαπάς ,χάρισμα σου….Θα τοποθετήσω το ακονισμένο τόξο μου στην θήκη του και θα φύγω μακριά….Αρκεί αυτός να είναι καλά….
-Ειλικρινά…..

LOVE 2012

ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Ξύπνησα απο τα 2 πιτσιρίκια που μένουν στο από κάτω διαμέρισμα. Η Βιργινιτσα και η Ελενίτσα μας. (Τις χρησιμοποιεί η μάνα μου για να μην κοιμάμαι μέχρι αργά) Ήθελαν να φορέσουμε τις γόβες, να βάλουμε κόκκινο κραγιόν και να παίξουμε μεγάλες κυρίες. Τους απάντησα ναι, αν μου φτιάξουν πρώτα καφέ.(Τώρα τις χρησιμοποιώ εγώ για να πουν στην μάνα μου να μου φτιάξει καφέ) .
Ήπιαμε καφέ ,παίξαμε, ζωγραφίσαμε και στο τέλος τις ρώτησα τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Η Ελενίτσα κομμώτρια-τραγουδίστρια-μοντέλο
Η Βιργινιτσα μπαλαρίνα και ναυτικός σαν το μπαμπά της.
Μετά ρώτησαν εμένα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω…….......

η αρχή

οταν γνωρισα τον μπαμπινο την πρωτη κιολας εβδομαδα του ειπα σε αγαπω: απο τν φοβο μηπως τον χασω...αυτος σιωπη...μετα απο καιρο πηγαμε θερινο σινεμα...δακρυσα στην ταινια...μολις βγηκαμε με ρωτησε: σου εχω πει ποσο σε αγαπαω? τοτε τον αγαπησα και εγω...και εγω του λεω...το ξερω...αληθεια του λεω σε αγαπαω...το ξερω μπεμπα μου...τοτε τον αγαπησα και εγω

το καταλαβε...με πηρε αγκαλιτσα...παμε σπιτακι μας να κοιμηθουμε...παμε...σιωπη....αγκαλιτσα μονο....η πιο γεματη αγκαλια που εχω παρει ποτε μου...ειπωθηκαν τοσα πολλα... κοιταζοντας ο ενας τον αλλον