"Δουλεία"

Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο.. Ξυπνούσε νωρίς, έκανε μπάνιο για να είναι φρέσκια, φορούσε τα καλά της…..εκείνο το φόρεμα με το τριανταφυλλακι που τόνιζε το μπούστο της…..έπιανε τα μαλλιά της κοτσίδα….έβαζε λίγο ρουζ στα μαγούλα της, λίγο μολυβί, και ένα απαλό λιπγκλος…κοιταζόταν στον καθρέπτη και ξεκινούσε για το σπίτι του, πριν πάει στην δουλειά της…ήθελε δήθεν τυχαία να τον συναντήσει…να την δει…να τα πούνε…να του πει τι κάνει…ότι πάει ζωγραφική, μαθαίνει τανγκο, ξεκίνησε μαθήματα ισπανικών και ότι γράφτηκε και στην θεατρική ομάδα …..να δει ότι ήταν καλά και ότι προχώρησε…ότι δεν πονάει πια….έκανε πρόβες κάθε μέρα……ανά μέρα άλλαζε τους διαλογους….ναι…θα δει ότι είναι καλά….να μην την λυπάται πια όπως καυχιόταν στους φίλους του…..Περνούσαν οι μέρες και ξαφνικά μία……τον είδε….κοιτάχτηκαν…..γειαααα….γύρισε το κεφάλι του, αγκάλιασε την καινούργια του κοπέλα και χάθηκε, πριν καν προλάβει να του πει όλα αυτά που είχε ετοιμάσει…..πάγωσε….και ξαφνικά σταμάτησε όλα αυτά που έκανε….δεν ξαναπήγε στο μάθημα χορού μα ούτε και στα άλλα…..κλείστηκε μέσα στο σπίτι της ……δεν μπορούσε να καταλάβει…..μα καλά μόνο ένα γεια?.....μετά από όλα αυτά που περάσαμε μαζί?....άρχισε να πέφτει πιο πολύ…..δεν είχε όρεξη για τίποτα….έπρεπε κάτι να κάνει….ναι…αυτό είναι…έπεσε με τα μούτρα στην «δουλεία»…από το πρωί γυρνούσε αργά το βράδυ….. η επιτυχία διαδεχόταν η μια την άλλη….αυτό είναι έλεγε…γνώρισε κόσμο και έγινε γνωστή….κάποιες φορές έβγαινε με φίλους για κάνα ποτό μόνο και μόνο για να μην της γκρινιάζουν….της γνώριζαν κόσμο αλλά δεν ήθελε κανέναν….δεν τους γνώριζε καν και τους μιλούσε απότομα….πέρασε ο καιρός……κοντά δυο χρόνια….κάποια στιγμή αργά το βράδυ που τέλειωσε την «δουλεία» της, καθώς κατέβαινε τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας χτύπησε το τηλέφωνο της…-Περίμενε λιγάκι πρέπει να πάρεις έναν φάκελο για αύριο το πρωί…-Εντάξει περιμένω κάτω…..όπως περίμενε πέρασε από μπροστά της ένα ζευγαράκι πιασμένο χέρι χέρι και τους άκουσε να κανονίζουν τις δουλειές του σπιτιού…Δάκρυα κύλησαν απο τα μάτια της….καυτά με αναφιλητά….ένιωσε μόνη…ολομόναχη…μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο…-Που είσαι? γιατί δεν περίμενες? Και ο φάκελος? -Θα τον πάρω αύριο το πρωί…Άνοιξε το κινητό της και σχημάτισε ένα νούμερο….-Έλα τι κάνεις? Ισχύει η πρόταση? –Σε μια ωριτσα θα είμαι εκεί……