Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

φοβαμαι

Δεν φορώ παντόφλες κυκλοφορώ ξυπόλητη στο σπίτι μου και δεν έχω τηλεόραση να δω τα γεγονότα..το έμαθα από ένα φίλο …δεν θέλω να πω τίποτα …σιωπή …στην αρχή ξεκίνησα να βρίζω..περπατώ αυτές τις μέρες γύρω από τον τόπο του εγκλήματος..πηγαίνω σε φιλικά σπίτια και βλέπω αποσπάσματα …και αηδιάζω … θέλω να κάνω εμετό …. τόσες μαλακιες για μια τηλεθέαση … πνίγομαι … θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάξω ….να ουρλιάξω …. αλλά με ποιους? Σε ποιους πρέπει να ενταχθώ? Γιατί με κάποιους πρέπει …. σε ποια πορεία να παω γαμω το μου? Σε ποια…? Ο κάθε ένας χρησιμοποιεί τον Αλέξη ….μην κάθεσαι άπραγος …τι να κάνω? Που να πάω? Όλοι τους μέσα σε ένα δήθεν κόσμο που θα ξεχαστεί …πολεμώ κάθε μέρα με τον ίδιο μου τον εαυτό ….θέλω και εγώ να πετάξω πέτρες … μολότοφ ….. καδρόνια γαμω την πουτανα μου… αλλά όχι σε πολίτες …στα καθάρματα που βρίσκονται ψηλά..σε όλα όμως… που εκμεταλλεύονται και καπηλεύονται τον θάνατο ενός 16χρονου….σκεφτομαι…το μυαλό μου πάει να σπάσει …τα βάζω κάτω και δεν μου βγαίνουν …εχτες έγινε μια πορεία της ΓΣΕΕ…. επειδή εργάζομαι ανήκω εκεί …θα έπρεπε να απεργήσω και να κατεβώ μαζί τους… πριν 5χρονια πήγα και γράφτηκα στο σύλλογο του εργατικού κέντρου της Πάτρας…. ζήτησαν από την πρόεδρο του συλλόγου μας κάποιοι φίλοι να με εντάξουν καθηγήτρια στα σεμινάρια που διοργάνωνε ο σύλλογος μας με επιδοτήσεις που παίρνουν από το κράτος ….με κάλεσε λοιπόν η πρόεδρος στο τηλέφωνο και μου είπε να συναντηθούμε …πήγα στο γραφείο της και η συζήτηση-μονολογος ξεκίνησε κάπως έτσι:
-Άκου ξέρω ότι κάνεις μαθήματα αλλά πρέπει να σου ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα …με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις μαθήματα στα σεμινάρια … συνεργάζομαι με δικούς μου και παίρνουμε και κάποιες επιδοτήσεις..αλλά τελοσπαντων αυτό δε σε αφορά..όσον αφορά όμως κάποια σεμινάρια που θέλεις να διδαχτείς θα μπορέσω να σε βάλω αλλά με τον όρο ότι δεν θα πεις σε κανέναν ότι κάνεις ιδιαίτερα …θέλουμε αυτά τα παιδιά να κάνουν σε εμάς ιδιαίτερα …και φυσικά έχω δικούς μου μέσα που θα μάθω τι θα πεις … και αν πεις ξέρεις πόσο εύκολα μπορώ να διαγράψω μέλος από τον σύλλογο …είμαι η πρόεδρος …εντάξει γλυκιά μου? Έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι ..τι να κάνεις? Ήταν η πρόεδρος ….ξεγράφτηκα από τον σύλλογο και μετά σιωπή..και τώρα έρχονται όλα τα εργατικά κέντρα να φωνάξουν και να διαδηλώσουν για τον Αλεξη…να μαζέψουν κόσμο στις πορείες του για να πάρουν περισσότερες επιδοτήσεις …γαμω το σπίτι σας… πορείες με δέκα συνθήματα που σου λένε αυτοί τι να φωνάξεις ….ε όχι …δεν πουλιέμαι..δεν πάω μαζί τους..προτιμώ να περπατώ μόνη μου και σιωπηλά …. πάνε ήρεμα σε κάποιο δημόσιο κτίριο το καταλαμβάνουν για μισή ώρα και μετά φεύγουν..και στις ειδήσεις το βράδυ απλά αναφέρεται η κατάληψη και με ένα βιντεακι χωρίς να αφήνουν οι ρουφιανοι δημοσιογράφοι να ακούσουμε τι λένε… έγινε κάτι? Όχι για μένα
Μετά σκέπτομαι το αναρχικό μπλογκ…. με καλύπτουν στις ιδέες του αλλά εγώ την βία δεν την αντέχω..πως να το κάνουμε …δεν έχω δύναμη να σπάσω το μαγαζάκι της κυρά Μαρίας απέναντι …ξέρω ότι τα περισσότερα είναι προβοκάτσια.. κάποιοι ανεγκέφαλοι –μπαχαλακηδες που κάνουν το κέφι τους …πάμε να τα σπάσουμε αλλα όχι αυτά …ναι η βία δεν είναι ότι καλύτερο …ακόμα κοιτάζω το λοσταρι κάτω στο πεζοδρόμιο το2003 στην σύνοδο κορυφής που είχα πάει και με τρομάζει …αλλά προσπαθώ να τους καταλάβω …και καταλαβαίνω …τι άλλο να κάνουν πια? Κάνεις ειρηνικές πορείες και κανένας δεν σε ακούει…. ξελαρυγγιάζεσαι και πάλι τίποτα …θυμώνεις … εξαγριώνεσαι ….βουτάς ένα καδρόνι και όποιον πάρει ο χάρος? Όχι δεν είναι έτσι …μπέρδεμα..ακόμα πιο πολύ …τα ξαναβάζω κάτω… τίποτα …δεν μου βγαίνει …πνίγομαι … βοήθεια …ακούει κανείς?...εγκλωβισμένη …άπραγη … φοβισμένη ….κάτι πρέπει να γίνει ….τι?...


Για τον Αλέξη απλά σιωπή …ειπώθηκαν τόσα πολλά ψεμματα και μη… ριχτηκατε πανω του σαν αγριμια...του πηρατε πρωτα την ψυχη και τωρα περασατε στο κρεας..... ο ενας το ποδι, ο αλλος τα χερια του, τα οργανα του...ολοι μαζι πανω του δαγκωνεται απο ενα κομματι του...ξεσκιζεται και φευγετε......ανατριχιαζεται? εγω να δειτε οταν βλεπω το αιμα που τρεχει απο τα χειλη και τα δοντια σας ...ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ…

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Δυο μήνες από την γέννηση μου τον Φεβρουάριο του 79 έχασα τον θειο μου σε αυτοκινητιστικό. Ετών 21 αυτός …Ταξίδευε να βρει την αγαπημένη του επειδή είχαν μαλώσει ….Της είχε γράψει ένα υπέροχο γράμμα για να τον συγχωρέσει …Αλλά δεν πρόλαβε να της το δώσει… Αυτό το γράμμα το διάβασα στα 25 μου… Ένα παλιό χαρτί γεμάτο αίματα …με ένα σωρό όμορφες λέξεις για αυτήν …Είχαμε το ίδιο όνομα…. Ο χαμός του θειου μου ήταν και το τέλος του παππού και της γιαγιά μου… Έτσι λοιπόν για να το ξεπεράσουν όσο μπορούσαν η μητέρα μου με άφησε νεογέννητο να τους κάνω παρέα ….Ήμουν η παρέα τους..Έτσι λοιπόν μέχρι να πάω νηπιαγωγείο μεγάλωσα μαζί τους γιαγιά μου έκλαιγε συχνά …κάθε βράδυ την κρυφάκουγα που έκανε την προσευχή της και το μόνο που παρακαλούσε ήταν να φύγει και αυτή …να πάει να τον βρει..πήγαινα διπλά της ,την αγκάλιαζα και έπαιρνε κουράγιο μου λέει …Ήσουν το φάρμακο μας…Ο παππούς μου που δεν υπάρχει τώρα μαζί μας ήταν ένας πανέμορφος άντρας …ψήλος που από τότε που έχασε το παιδί του φόρεσε για πάντα μαύρα..άφησε γένια …και αρνήθηκε τον θεό ….την μοναδική και τελευταία φορά που πήγε στην εκκλησία ήταν ο θάνατος του… Η γιαγιά το αντίθετο στράφηκε στην εκκλησία ….Ο παππούς έμοιαζε όπως τους καθολικούς παπάδες …Φορούσε το καπέλο του …την μαγκούρα του άρχοντας… ποτέ δεν έκλαψε ….Αριστερός ….Ενταγμένος στην ΕΑΜ…. μορφωμένος …καλοσυνάτος …Έτσι λοιπόν μεγάλωσα ανάμεσα στο ριζοσπάστη …την περεστρόικα και αμέτρητες συζητήσεις …. Όλες οι εκδρομές ήταν με συντρόφους του παππού από ΕΑΜ και σε όλα τα ανατολικά μπλογκ..επόμενο και εγώ να σκέπτομαι κάπως έτσι …δεν ασπάστηκα τον κουμμουνισμό αλλά κάτι πιο πέρα από αυτό… πιο ελεύθερο …Ποτέ δεν μου άρεσε να βάζω ταμπέλες ….Μεγαλώνοντας σαν εγγόνι λοιπόν και όχι σαν παιδί από κάποιους γονείς για πολλά χρόνια πίστευα ότι οι γονείς δεν με αγαπούσαν …Ότι ήμουν ένα βάρος για αυτούς ….Πάντα παραπονιάρα …εμένα με ξεχνούσαν έλεγα …έτσι λοιπόν στις διαφωνίες μου έτρεχα στο χωριό… μόνο εσεις με καταλαβαίνετε τους έλεγα …οι άλλοι δεν με αγαπούν ….όταν πήγα σχολείο σε όλες τις διακοπές που είχα τα μάζευα και πήγαινα μαζί τους… Μου έμαθαν πράγματα ….Το πρώτο μου ζυμωτό ψωμί.. η πρώτη μου πίτα που περίμενα να δώσω στον παππού μου για να μου πει μπράβο ….και ας ήταν λύσσα στο αλάτι..την κατάπινε και επιφωνουσε …μπράβο το κορίτσι μου… την πρώτη μου κούνια μου την έφτιαξε αυτός με μια τριχιά πάνω από μια ελιά …την πρώτη μου αγάπη στην γιαγιά μου την είπα ….και στον πρώτο μου χωρισμό πάλι τα μάζεψα και πήγα στο χωριό …Το λεωφορείο έκανε στάση μπροστά από το σπίτι μας …σε ένα κήπο γεμάτο λουλούδια …Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό …Κατέβηκα πληγωμένη από το λεωφορείο και με περίμενε η γιαγιά με κοίταξε και κατάλαβε…. Με αγκάλιασε και όσες μέρες έμεινα εκεί δεν ρώτησε …Μόνο όταν έφυγα μου είπε …Θα περάσει …Θα δεις ….και τότε μου χάρισε τον αγαπημένος της βασιλικό …Παρε μου είπε …Δικός σου… Μα γιαγιάκα μου είναι ο αγαπημένος σου..Παρε μου λέει να σου κάνει συντροφιά… Έτσι με το καιρό ενηλικιώθηκα και άρχισα να μην πηγαίνω τόσο συχνά …το κατάλαβε ….βρήκα φίλο …τότε έχασα και τον παππού μου…. πόσο μου λείπει.. πόσο τον χρειάζομαι τώρα …όλα τα μυστικά μου τα ξέρουν αυτοί οι δυο… Η γιαγιά ήρθε στην πόλη από τότε …ενώ εγώ συνέχισα τους καβγάδες και το χάσμα με τους γονείς μου μεγάλωνε …ήμουν διαφορετική και τώρα που το σκέπτομαι λογικό ήταν …Πριν λίγα χρόνια πήγα να χάσω τον πατέρα μου… τότε φοβήθηκα πολύ …Μ έπιασε και μου μίλησε …Γιατί δεν μας αγαπάς μου είπε …Γεμάτος παράπονο …αυτό που νόμιζα για αυτούς το ίδιο νόμιζαν και αυτοί για μένα …ότι δεν τους ήθελα… τοσα χρόνια και κανείς μας δεν βρήκε το θάρρος να μιλησει… πόσα χρόνια χάσαμε από τον εγωισμό να παραδεχτούμε πράγματα …τώρα παραλίγο να χάσω την μαμά μου… εγώ τους γονείς μου τους γνώρισα και τους αγάπησα στα 29 μου..μόλις που συσταθήκαμε ….μην μου τους πάρεις ακόμα …δώσε μου λίγο χρόνο μαζί τους ….Σε παρακαλώ..