Αφήστε με να ανέβω και μετά ξαναρίξτε με μέσα….
Τουλάχιστον να πάρω μια ανάσα… Να ξαποστάσω λιγάκι….
Να καθαρίσω τα μάτια μου από τα δάκρυα γιατί δεν βλέπω….
Να σκουπίσω με τα μανίκια μου τις μύξες μου….
Να καταπιώ τα δάκρυα μου…. αλλιώς θα πνιγώ….
Αφήστε με ευθυνόφοβοι που όταν σηκώνω το κεφάλι ξαναχτυπάτε για να μην ξεχάσω… γιατί φοβάστε να θυμηθείτε….
Όπως το κουτάβι που μόλις περάσει ο καιρός ξεχνά και αναζητά και πάλι τα χάδια του αφεντικού του….
Με το καιρό όμως μαζεύω και κάποια στιγμή θα ξεσπάσω…..
Θα βγει το αγρίμι που εσείς δημιουργήσατε……
Να το θυμάστε αυτό….