Δυο μήνες από την γέννηση μου τον Φεβρουάριο του 79 έχασα τον θειο μου σε αυτοκινητιστικό. Ετών 21 αυτός …Ταξίδευε να βρει την αγαπημένη του επειδή είχαν μαλώσει ….Της είχε γράψει ένα υπέροχο γράμμα για να τον συγχωρέσει …Αλλά δεν πρόλαβε να της το δώσει… Αυτό το γράμμα το διάβασα στα 25 μου… Ένα παλιό χαρτί γεμάτο αίματα …με ένα σωρό όμορφες λέξεις για αυτήν …Είχαμε το ίδιο όνομα…. Ο χαμός του θειου μου ήταν και το τέλος του παππού και της γιαγιά μου… Έτσι λοιπόν για να το ξεπεράσουν όσο μπορούσαν η μητέρα μου με άφησε νεογέννητο να τους κάνω παρέα ….Ήμουν η παρέα τους..Έτσι λοιπόν μέχρι να πάω νηπιαγωγείο μεγάλωσα μαζί τους γιαγιά μου έκλαιγε συχνά …κάθε βράδυ την κρυφάκουγα που έκανε την προσευχή της και το μόνο που παρακαλούσε ήταν να φύγει και αυτή …να πάει να τον βρει..πήγαινα διπλά της ,την αγκάλιαζα και έπαιρνε κουράγιο μου λέει …Ήσουν το φάρμακο μας…Ο παππούς μου που δεν υπάρχει τώρα μαζί μας ήταν ένας πανέμορφος άντρας …ψήλος που από τότε που έχασε το παιδί του φόρεσε για πάντα μαύρα..άφησε γένια …και αρνήθηκε τον θεό ….την μοναδική και τελευταία φορά που πήγε στην εκκλησία ήταν ο θάνατος του… Η γιαγιά το αντίθετο στράφηκε στην εκκλησία ….Ο παππούς έμοιαζε όπως τους καθολικούς παπάδες …Φορούσε το καπέλο του …την μαγκούρα του άρχοντας… ποτέ δεν έκλαψε ….Αριστερός ….Ενταγμένος στην ΕΑΜ…. μορφωμένος …καλοσυνάτος …Έτσι λοιπόν μεγάλωσα ανάμεσα στο ριζοσπάστη …την περεστρόικα και αμέτρητες συζητήσεις …. Όλες οι εκδρομές ήταν με συντρόφους του παππού από ΕΑΜ και σε όλα τα ανατολικά μπλογκ..επόμενο και εγώ να σκέπτομαι κάπως έτσι …δεν ασπάστηκα τον κουμμουνισμό αλλά κάτι πιο πέρα από αυτό… πιο ελεύθερο …Ποτέ δεν μου άρεσε να βάζω ταμπέλες ….Μεγαλώνοντας σαν εγγόνι λοιπόν και όχι σαν παιδί από κάποιους γονείς για πολλά χρόνια πίστευα ότι οι γονείς δεν με αγαπούσαν …Ότι ήμουν ένα βάρος για αυτούς ….Πάντα παραπονιάρα …εμένα με ξεχνούσαν έλεγα …έτσι λοιπόν στις διαφωνίες μου έτρεχα στο χωριό… μόνο εσεις με καταλαβαίνετε τους έλεγα …οι άλλοι δεν με αγαπούν ….όταν πήγα σχολείο σε όλες τις διακοπές που είχα τα μάζευα και πήγαινα μαζί τους… Μου έμαθαν πράγματα ….Το πρώτο μου ζυμωτό ψωμί.. η πρώτη μου πίτα που περίμενα να δώσω στον παππού μου για να μου πει μπράβο ….και ας ήταν λύσσα στο αλάτι..την κατάπινε και επιφωνουσε …μπράβο το κορίτσι μου… την πρώτη μου κούνια μου την έφτιαξε αυτός με μια τριχιά πάνω από μια ελιά …την πρώτη μου αγάπη στην γιαγιά μου την είπα ….και στον πρώτο μου χωρισμό πάλι τα μάζεψα και πήγα στο χωριό …Το λεωφορείο έκανε στάση μπροστά από το σπίτι μας …σε ένα κήπο γεμάτο λουλούδια …Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό …Κατέβηκα πληγωμένη από το λεωφορείο και με περίμενε η γιαγιά με κοίταξε και κατάλαβε…. Με αγκάλιασε και όσες μέρες έμεινα εκεί δεν ρώτησε …Μόνο όταν έφυγα μου είπε …Θα περάσει …Θα δεις ….και τότε μου χάρισε τον αγαπημένος της βασιλικό …Παρε μου είπε …Δικός σου… Μα γιαγιάκα μου είναι ο αγαπημένος σου..Παρε μου λέει να σου κάνει συντροφιά… Έτσι με το καιρό ενηλικιώθηκα και άρχισα να μην πηγαίνω τόσο συχνά …το κατάλαβε ….βρήκα φίλο …τότε έχασα και τον παππού μου…. πόσο μου λείπει.. πόσο τον χρειάζομαι τώρα …όλα τα μυστικά μου τα ξέρουν αυτοί οι δυο… Η γιαγιά ήρθε στην πόλη από τότε …ενώ εγώ συνέχισα τους καβγάδες και το χάσμα με τους γονείς μου μεγάλωνε …ήμουν διαφορετική και τώρα που το σκέπτομαι λογικό ήταν …Πριν λίγα χρόνια πήγα να χάσω τον πατέρα μου… τότε φοβήθηκα πολύ …Μ έπιασε και μου μίλησε …Γιατί δεν μας αγαπάς μου είπε …Γεμάτος παράπονο …αυτό που νόμιζα για αυτούς το ίδιο νόμιζαν και αυτοί για μένα …ότι δεν τους ήθελα… τοσα χρόνια και κανείς μας δεν βρήκε το θάρρος να μιλησει… πόσα χρόνια χάσαμε από τον εγωισμό να παραδεχτούμε πράγματα …τώρα παραλίγο να χάσω την μαμά μου… εγώ τους γονείς μου τους γνώρισα και τους αγάπησα στα 29 μου..μόλις που συσταθήκαμε ….μην μου τους πάρεις ακόμα …δώσε μου λίγο χρόνο μαζί τους ….Σε παρακαλώ..