Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Που να βρίσκεσαι άραγε? Θα φορέσω το σκουφάκι μου, τα γάντια μου, θα πάρω το ποδήλατο μου και θα ταξιδέψω να σε βρω.....

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

El semaforo

Μετά από μια εξαντλητική μέρα το μόνο που θέλω είναι να φτάσω στο σπίτι να πετάξω τα παπούτσια και να χαλαρώσω…..Περπατώ και δεν σκέφτομαι τίποτα…Είμαι έξω από την μοβ σιδερένια πόρτα βγάζω τα κλειδιά αλλά δεν…προσπαθώ και πάλι….δεν ανοίγει…Αναρωτιέμαι…Από μέσα ακούγεται ο Τρύφωνας και η Κικιτσα τα χαμστερακια μας.. Πάλι θα κάνουν ρόδα σκέφτομαι….Ο κόσμος περνάει από δίπλα μου και με κοιτάζει περίεργα…..Η κυρία Βασιλική από το δίπλα μπαλκόνι ποτίζει τα γεράνια της…Με χαιρετάει κουνώντας μου το κεφάλι αλλά και αυτή με κοιτάζει περίεργα…Είχε ακούσει το τελευταίο βράδυ που φωνάζαμε και τσακωνομαστε…Είχε δει τις βαλίτσες που έφευγαν πριν ένα μήνα από την μοβ πόρτα…τα κιβώτια που δεν ήταν καλά σφραγισμένα και κρεμόντουσαν τα ρούχα και τα παπούτσια…Ναι….Θυμόταν ότι το ζευγάρι που έμενε σε αυτό το μικρό σπιτάκι χώρισε πριν ένα μήνα…..Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα και εγώ….Κοκκίνισα…..Έβαλα τα κλειδιά στην τσέπη, χαμήλωσα το κεφάλι και έφυγα για το σπίτι….

Καποιες στιγμες την μνημη την χανεις και την επαναφερεις οπως το φαναρι....Πρασσινο-Κοκκινο.....Σταματα....Ξεκινα......Επιλεγω το πορτοκαλι....

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Περάσαμε όλο το βράδυ μαζί.
Περπατήσαμε όλους τους δρόμους μαζί.
Πως την είπες την οδό? Δεν θυμάμαι… Μπορεί να περάσαμε και από εκεί…
Δεν παρατηρούσα που πηγαίναμε.
Δεν με ένοιαζε.
Εξάλλου μιλούσαμε συνέχεια...
Είχα δίπλα μου έναν καλό συνομιλητή και συνοδοιπόρο.
Αν ήταν όμορφος? Δεν έχει σημασία…αλλά ήταν…
Τι χρώμα είχαν τα μάτια του?
Ένα πράγμα δεν έκανα εκείνο το βράδυ.
Δεν κοίταξα καθόλου τα μάτια του….
Και αν καμιά φορά το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του το πήρα πίσω αμέσως.
Σκύψε να σου πω στο αυτάκι ένα μυστικό:
Φοβήθηκα ….εμένα…

ΑΝΤΙΚΑΘΡΕΠΤΙΣΜΑ

- Αλήθεια λες πως μ’ αγαπάς?
- Αλήθεια! Σε αγαπάω σου είπα…
- Ψέματα….Αφού δεν μου το δείχνεις…
- Στο λέω όμως…
- Θέλω να μου το δείχνεις και όχι να το λες….
- Το ίδιο είναι….
- Δεν είναι….Θυμάμαι πως μου έδειχνες το «σε μισώ»…….

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Αφήστε με να ανέβω και μετά ξαναρίξτε με μέσα….
Τουλάχιστον να πάρω μια ανάσα… Να ξαποστάσω λιγάκι….
Να καθαρίσω τα μάτια μου από τα δάκρυα γιατί δεν βλέπω….
Να σκουπίσω με τα μανίκια μου τις μύξες μου….
Να καταπιώ τα δάκρυα μου…. αλλιώς θα πνιγώ….
Αφήστε με ευθυνόφοβοι που όταν σηκώνω το κεφάλι ξαναχτυπάτε για να μην ξεχάσω… γιατί φοβάστε να θυμηθείτε….
Όπως το κουτάβι που μόλις περάσει ο καιρός ξεχνά και αναζητά και πάλι τα χάδια του αφεντικού του….
Με το καιρό όμως μαζεύω και κάποια στιγμή θα ξεσπάσω…..
Θα βγει το αγρίμι που εσείς δημιουργήσατε……
Να το θυμάστε αυτό….

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Ξεσκαρταρισματα.....

- Κλάψε!!! Θα σου κάνει καλό….Θα σε ανακούφιση…..
- Τι λες? Είσαι τρελή? Σταματά να κλαις….Κλαίνε τα μεγάλα κορίτσια?
- Μην την ακούς σου λέω…Κλάψε για να λυτρωθείς….Παιδί είναι ακόμα…
- Πήγαινε πιο πέρα κυρα μου…Να μην κλαις….Μεγάλωσε επιτέλους….
- Εμένα θα ακούσεις…
- Όχι! Μην την ακούς αυτήν….Να σε παραπλανήσει θέλει…

Σταματήστε και οι δυο σας…Κουράστηκα να σας ακούω….Παρατήστε με…..Γαμημένα κατάλοιπα που σου τα χάρισαν απλόχερα και άλλες φορές τα δημιούργησες εσύ!! Δώρα στον εαυτό σου… Αν προσπαθήσεις θα τα επουλώσεις αλλά οι ουλές θα μείνουν και με το καιρό θα σου θυμίζουν…Όπως τα τατουάζ….Το κάθε ένα και την δική του ιστορία….Μάθε να ζεις μαζί τους…Δικά σου είναι….

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Αυτό έκανες….
Μια ερώτηση και απαντούσα σαν καταρράκτης….
έτρεχε ο λόγος μου χωρίς να σκεφτομαι…..ετρεχε….ετρεχε……ετρεχε…
Μετά εσύ σιωπη…..σιωπη…..σιωπη…..
Να τρεχω….να τρεχω…να τρέχω…….
Εσύ σιωπη….σιωπη…..σιωπη……
Να τρεχω….να τρεχω………..Να προτρέχω…….
Αυτό έκανα…..

Nα σταματούσα να άκουγα λίγο την σιωπή σου…..

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

- Ομόρφυνες εσύ…..
- Εξωτερικά?
- Ναι…
- Εσωτερικά….? Ομόρφυνα….?
- Δεν το ξέρω….

Πάει καιρός από τότε….Αλλάξαμε και οι δυο…..Δεν γνωριζόμαστε πια…. Μεγάλωσε….Άντρας όμορφος….Δεν συστηθήκαμε καν…Συναντηθήκαμε απλά….Στην διαδρομή δεν βρεθήκαμε πουθενά…Παλιά έκανα τον κλόουν και γελούσαμε δυνατά….Τώρα προσπαθούσες με δύναμη να κουνήσεις τα χείλη σου ευγενικά μην φοβηθώ επειδή δεν γελούσες δυνατά….. Μην μου κουράζεσαι μικρέ μου…Κατάλαβα….Και δεν φοβάμαι πια….Ξαναβρήκα τα φτερά μου….Θα τα επισκευασω και θα πεταξω ξανα....

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Η ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ

Το δρόμο πλάι στην θάλασσα περπάτησα
που’κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα

Βρήκα τα φρούτα που’χε στο πανέρι της
το δαχτυλίδι που’πεσε απ’ το χέρι της

Βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της
τις ρόδες το τιμόνι το πετάλι της

Βρήκα τη ζώνη της βρήκα σε μιαν άκρη
μια πέτρα διάφανη που’μοιαζε με δάκρυ

Τα μάζεψα ένα ένα και τα κράτησα
κι έλεγα που’ναι που’ναι η ποδηλάτισσα

Την είδα να περνά πάνω απ’τα κύματα
την άλλη μέρα πάνω από τα μνήματα

Την τρίτη νυχτωσ’εχασα τα’αχναρια της
στους ουρανούς ανάψαν τα φανάρια της.

Ο. Ελύτης

...........

Αν πάρεις λίγο από εμένα και εγώ λίγο από εσένα ,
θα φτιάξουμε πιο όμορφους ανθρώπους!!
Θα έρθει η ισορροπία.
Πως γίνεται αυτό?
Δίνοντας ο ένας στον άλλον τον λόγο.
Καλά μην φωνάζεις!! Δεν θα μιλάω τόσο πολύ….