Για τον Μορφεα....

…..όταν ήμουν μικρή έλεγα στην μαμά μου: Πιο δυνατά!!!!! Θέλω να φτάσω στον ουρανό….Μεγάλωσα και μαζί και η μαμά….αλλά τώρα βάζω δύναμη και πάω πιο ψηλά….Τι λες? Θα έρθεις? Υπάρχει μια άδεια θέση….
Μην ρωτήσεις που έχει κούνιες στο κέντρο της Πάτρας….ξέρεις…στην πλατεία που έχει πολύ πράσινο….

- Μην με αφήνεις….σε παρακαλώ…πονάω…
- Ηρέμησε μπέμπα μου….εδώ είμαι…
- Τι έκανα λάθος?…πες μου….ότι και αν είναι θα το διορθώσω….
- Τίποτα δεν έκανες λάθος….απλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί…
- Γιατί?
-Σσσσς…Ηρέμησε…
Την έσφιξε πάνω του…της χάιδευε τα μαλλιά και της έδινε φιλιά….Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά…από τα δάκρυα δεν έβλεπε….τα χέρια της έτρεμαν….είχε μια εβδομάδα να κοιμηθεί….το κεφάλι της γυρεμένο στον ώμο του….κούρνιασε πάνω του…και οι χτύποι επανήρθαν στα φυσιολογικά…έστρεψε το πρόσωπο στα μάτια του…ήταν κατακόκκινα και πρησμένα…με τα δάχτυλα της δειλά ζωγράφιζε στο πρόσωπο του….τόσο πολύ σε πλήγωσα του ψέλλισε….άρχισε να της φι(υ)λάει όλες τις αισθήσεις της και αυτές άρχισαν να ξεκλειδώνουν με την σειρά τους…αφέθηκαν….λύθηκαν….έκαιγαν….…δεν μιλούσαν καθόλου….αναπνοές έντονες ….το άγγιγμα τους δυνατό…..κάποιες φορές βίαιο…σαν να τιμωρούσαν ο ένας τον άλλον.…γραπώνονταν γνωρίζοντας τον φόβο τους….της μοναξιάς…χωρίς καμία συμφωνία για το αύριο…τσιμουδιά μεταξύ τους…μόνο τα βογκητά τους 2 φορές…στην αρχή και στο τέλος…ταυτόχρονα και από τους δυο….

Ξημέρωσε και είχες φύγει….. Ξέχασες να μου απαντήσεις……Τι έκανα λάθος?

Οι σχέσεις είναι όπως και οι εποχές….Μοσχομυρίζεις άνοιξη και τον πλησιάζεις….Ζεις το καλοκαίρι μαζί του….Μελαγχολείς το φθινόπωρο γιατί χανόσαστε…..Χουχουλιάζεις το χειμώνα γιατί ξαναβρισκόσαστε…
Αυτοί οι δυο όμως μυρίζουν άνοιξη…. ζούνε το καλοκαίρι με τους φίλους τους … το φθινόπωρο μελαγχολούν για τους χωρισμούς τους και το χειμώνα τους φροντίζουν για να μην κρυώσουν..…. το βρήκα!!!…αυτό θα γράψω στην ευχετήρια κάρτα γάμου που θα τους στείλω…..Να μοσχοβολάτε άνοιξη!!!

Στους φίλους μου

Που χάθηκες? με ρώτησες....για να δικαιολογήσεις την απουσία σου....

Αδυναμιες

- Το πιο δυνατό σημείο πάνω σου τα μάτια σου είπα……
- Θα με κερδίσεις αν βρεις το αδύναμο σημείο μου είπες…..
- Όλοι είμαστε ελεύθεροι αρκεί να μην εκμεταλλευόμαστε τις αδυναμίες των γύρω μας είπα και επιμένω…..

-Πότε θα μοιραστούμε ένα κρεβάτι πάλι?

-Ένα κρεβάτι διπλό για να με αναζητάς, ένα ντιβάνι ο ένας πάνω στην άλλη, μια παράλια με πανσέληνο για να σε βρίσκω, μια γωνιά σ’ένα δωμάτιο πυξίδα πάνω σου, στο w.c. ενός καφενέ περικοκλάδα γύρω σου ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καθρέπτη του…….
Μπερδεύτηκα και σου απάντησα στο που…Άραγε πότε?

"Δουλεία"

Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο.. Ξυπνούσε νωρίς, έκανε μπάνιο για να είναι φρέσκια, φορούσε τα καλά της…..εκείνο το φόρεμα με το τριανταφυλλακι που τόνιζε το μπούστο της…..έπιανε τα μαλλιά της κοτσίδα….έβαζε λίγο ρουζ στα μαγούλα της, λίγο μολυβί, και ένα απαλό λιπγκλος…κοιταζόταν στον καθρέπτη και ξεκινούσε για το σπίτι του, πριν πάει στην δουλειά της…ήθελε δήθεν τυχαία να τον συναντήσει…να την δει…να τα πούνε…να του πει τι κάνει…ότι πάει ζωγραφική, μαθαίνει τανγκο, ξεκίνησε μαθήματα ισπανικών και ότι γράφτηκε και στην θεατρική ομάδα …..να δει ότι ήταν καλά και ότι προχώρησε…ότι δεν πονάει πια….έκανε πρόβες κάθε μέρα……ανά μέρα άλλαζε τους διαλογους….ναι…θα δει ότι είναι καλά….να μην την λυπάται πια όπως καυχιόταν στους φίλους του…..Περνούσαν οι μέρες και ξαφνικά μία……τον είδε….κοιτάχτηκαν…..γειαααα….γύρισε το κεφάλι του, αγκάλιασε την καινούργια του κοπέλα και χάθηκε, πριν καν προλάβει να του πει όλα αυτά που είχε ετοιμάσει…..πάγωσε….και ξαφνικά σταμάτησε όλα αυτά που έκανε….δεν ξαναπήγε στο μάθημα χορού μα ούτε και στα άλλα…..κλείστηκε μέσα στο σπίτι της ……δεν μπορούσε να καταλάβει…..μα καλά μόνο ένα γεια?.....μετά από όλα αυτά που περάσαμε μαζί?....άρχισε να πέφτει πιο πολύ…..δεν είχε όρεξη για τίποτα….έπρεπε κάτι να κάνει….ναι…αυτό είναι…έπεσε με τα μούτρα στην «δουλεία»…από το πρωί γυρνούσε αργά το βράδυ….. η επιτυχία διαδεχόταν η μια την άλλη….αυτό είναι έλεγε…γνώρισε κόσμο και έγινε γνωστή….κάποιες φορές έβγαινε με φίλους για κάνα ποτό μόνο και μόνο για να μην της γκρινιάζουν….της γνώριζαν κόσμο αλλά δεν ήθελε κανέναν….δεν τους γνώριζε καν και τους μιλούσε απότομα….πέρασε ο καιρός……κοντά δυο χρόνια….κάποια στιγμή αργά το βράδυ που τέλειωσε την «δουλεία» της, καθώς κατέβαινε τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας χτύπησε το τηλέφωνο της…-Περίμενε λιγάκι πρέπει να πάρεις έναν φάκελο για αύριο το πρωί…-Εντάξει περιμένω κάτω…..όπως περίμενε πέρασε από μπροστά της ένα ζευγαράκι πιασμένο χέρι χέρι και τους άκουσε να κανονίζουν τις δουλειές του σπιτιού…Δάκρυα κύλησαν απο τα μάτια της….καυτά με αναφιλητά….ένιωσε μόνη…ολομόναχη…μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο…-Που είσαι? γιατί δεν περίμενες? Και ο φάκελος? -Θα τον πάρω αύριο το πρωί…Άνοιξε το κινητό της και σχημάτισε ένα νούμερο….-Έλα τι κάνεις? Ισχύει η πρόταση? –Σε μια ωριτσα θα είμαι εκεί……