Μετά από μια εξαντλητική μέρα το μόνο που θέλω είναι να φτάσω στο σπίτι να πετάξω τα παπούτσια και να χαλαρώσω…..Περπατώ και δεν σκέφτομαι τίποτα…Είμαι έξω από την μοβ σιδερένια πόρτα βγάζω τα κλειδιά αλλά δεν…προσπαθώ και πάλι….δεν ανοίγει…Αναρωτιέμαι…Από μέσα ακούγεται ο Τρύφωνας και η Κικιτσα τα χαμστερακια μας.. Πάλι θα κάνουν ρόδα σκέφτομαι….Ο κόσμος περνάει από δίπλα μου και με κοιτάζει περίεργα…..Η κυρία Βασιλική από το δίπλα μπαλκόνι ποτίζει τα γεράνια της…Με χαιρετάει κουνώντας μου το κεφάλι αλλά και αυτή με κοιτάζει περίεργα…Είχε ακούσει το τελευταίο βράδυ που φωνάζαμε και τσακωνομαστε…Είχε δει τις βαλίτσες που έφευγαν πριν ένα μήνα από την μοβ πόρτα…τα κιβώτια που δεν ήταν καλά σφραγισμένα και κρεμόντουσαν τα ρούχα και τα παπούτσια…Ναι….Θυμόταν ότι το ζευγάρι που έμενε σε αυτό το μικρό σπιτάκι χώρισε πριν ένα μήνα…..Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα και εγώ….Κοκκίνισα…..Έβαλα τα κλειδιά στην τσέπη, χαμήλωσα το κεφάλι και έφυγα για το σπίτι….
Καποιες στιγμες την μνημη την χανεις και την επαναφερεις οπως το φαναρι....Πρασσινο-Κοκκινο.....Σταματα....Ξεκινα......Επιλεγω το πορτοκαλι....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου